Αμπελοχώρι ή Σκλούπο. “Αυτό είναι το χωριό που αντίκριζε και υμνούσε από το Συρράκο, απέναντι ο πιο γνήσιος βουκολικός μας ποιητής  Κώστας Κρυστάλλης. Αυτό είναι το Σκλούπο, το χωριό των οδοιπόρων, που κατασκήνωσαν για να χτίσουν με τη δική τους μαστοριά, την πλατεία που να χωράει όλους τους χωριανούς, με τους πανηγυριώτες αντάμα,  την  εκκλησιά του Αη- Νικόλα και τα ξωκλήσια σε όλους τους γύρω λόφους, τα σπίτια, το σχολειό  ψηλά κι από κάτω το κοινοτικό γραφείο, τα καφενεία και τα άλλα μαγαζιά, όλα πέτρινα, πυκνά αδερφωμένα κι αθάνατα, τα σοκάκια με τα γκαλτερίμια, τα πηγάδια στο διάβα του κάθε διψασμένου, τα  γεφύρια και τους νερόμυλους, τα μονοπάτια που οδηγούν στους οικισμούς της Πολιτσάς, του Αφροζούμ και του  Αλών Βρέτ, στις Στάνες, στο Στενό, την Παπάλια  και το Ξεροπήγαδο, στους  αχυρώνες  και  τα  υδραγωγεία, τα πεζούλια με τα αμπέλια, τα κουλούρια  με τις λιθοδομές κι ατέλειωτα μονοπάτια ανάμεσα στα κέδρα και τις αργιές, τις φιλίκες και τα έλατα, τους γκρεμούς και τα «στεφάνια» και, τιμή στους απερχόμενους, την οδό Αναπαύσεως, χωρίς κατηφόρες κι ανηφόρες, να ξεκινάει  από την πλατεία και να καταλήγει απόμερα, στην πιο περίοπτη θέση του ανάγλυφου τόπου, στο κοιμητήρι της Αγίας Παρασκευής, στην Αλαταριά, πάνω από τον Καλαρρύτικο, αγνάντια στα λαγκάδια, στα προσήλια και στ’ ανήλια, στων Τζουμέρκων την κορφή, τη Στρογκούλα, εκεί που σκάει η  ανατολή” (Κείμενο του Κων/νου Δ. Αναστασίου).